I'm coming home now

Fuck, de laatste dag is alweer aangebroken hier in Australië. I don’t wanna go home! Maar goed ik heb niet echt veel andere opties. De dag start bewolkt en volgens de voorspellingen zou het gaan regenen. Toch pak ik de boot omdat ik nog één keer van het strand wil genieten en lekker op een rots langs het water wil gaan zitten. Als ik onderweg met de boot ben komt er een zeilboot met de zeilen in de kleuren van de Nederlandse vlag voorbij varen, alsof dit een boodschap is dat ik alle zeilen moet gaan bijzetten. Wie weet? Bij Watson bay stap ik uit. Daar ga ik op een houten steiger zitten waar ik het centrum van Sydney in de verte zie liggen. Jezus, wat ga ik dit land missen zeg! Ik loop nog een stuk verder en klauter wat rotsen op zodat ik langs het water kan zitten. De bewolking verdwijnt langzaam en de zon begint te stralen. Met de zon in mijn gezicht loop ik uiteindelijk nog verder naar een punt waar ik nog één keer van het kilometers verre uitzicht over zee kan genieten. Na een mini tour door dit gedeelte van Sydney pak ik rond 3 uur weer de boot terug naar het centrum. Daar loop ik naar het restaurant waar de Fransman Pierre werkt. Gisteren toen ik terug kwam lag hij al te slapen en vanochtend toen ik vertrok lag hij nog te slapen. Hij is zo lief voor mij geweest de afgelopen weken: zo heeft hij mijn handdoeken af en toe gewassen, gezegd tegen mensen dat zij zachtjes moesten zijn omdat hij dacht dat ik al sliep en de belangstelling die hij toonde. Dus in mijn planning heb ik nog even een klein ommetje zitten zodat ik Pierre ook nog gedag kan zeggen. Hoewel wij elkaar alleen maar gesproken hebben voelde de band goed en vertrouwd en is het nu alsof 2 broers afscheid van elkaar nemen. Ik ga deze gozer echt missen! Live goes on, zal ik maar zeggen. In het hostel zit Wendy op mij te wachten, zij heeft in een bericht eerder vandaag aangegeven een verassing voor mij te hebben. Zo’n nieuwsgierig aagje als ik wil dan wel weten wat het is. In het hostel zit zij bij de ingang op mij te wachten en krijg ik een portemonnee met de volgende boodschap erbij:

Jesper,
I am so happy and lucky to know you. It’s very interesting to travel with you. Thank you for your generosity. Welcome to travel to Taiwan. I can show you the beauty and food of Taiwan. I hope that we can travel together in Taiwan or the Netherlands in the future. Good luck, Wendy

Zulke lieve woorden met zo’n cadeau erbij was echt het laatste wat ik verwacht had. Ik geef haar een knuffel, heb wel eerst even gevraagd of dat mocht aangezien ik niet weet of dat heel gebruikelijk is in Taiwan en loop dan het hostel uit naar het dichtstbijzijnde treinstation. Met lijn T8 zou ik bij het vliegveld moeten komen dus stap deze trein in. Onderweg bedenk ik mij dat ik dan het vliegveld niet bij de haltes heb zien staan op het scherm dus stap op het eerste perron weer uit de T8 en loop naar de borden en dan blijkt dit wel de goede trein te zijn. Alleen als ik naar alle haltes op het scherm kijk dan zie ik de luchthaven er niet tussen staan. Het blijkt dat ik wel de T8 moet hebben maar dat deze tot centraal rijdt omdat er werkzaamheden zijn aan het spoor, told you before! Op centraal moet ik naar perron 23 en vanaf daar gaat er inderdaad een trein naar het vliegveld. Ruim op tijd, 3 uur van te voren arriveer ik ingecheckt op het vliegveld. Daar gaat alles heel voorspoedig! Voor het inchecken van mijn bagage ben ik meteen aan de beurt en ook bij de security check staat geen rij. Hierdoor sta ik gewoon binnen 10 minuten bij mijn gate en heb ik zeeën van tijd over. Met wat youtuben en lezen kom ik mij tijd wel door. Het gaat eigenlijk sneller dan ik dacht want ik stap als één van de laatste passagiers het vliegtuig in.